...А забралі яго апоўначы.
Потым пісьмы былі.
З Поўначы.
Да ўсіх ён па бацьку.
I ўсім паклоны.
Твар не прыпомню.
Голас помню ягоны.
Голас вясёлы такі, лагодны...
Быў ён у хаце усім, як родны:
Вечарам кніжкі чытаў уголас,
Сыну цукеркі прывозіў з воласьці,
Помніцца, неяк у лютым
(Ой, маразы былі лютыя!)
Пагрукалі трое
апоўначы...
Потым пісаў ён нам.
З Поўначы.
Цёпла пісаў, як родным,
Ні слова пра долю трудную...
Нам сказалі, што кнігі яго –
шкодныя
I цукеркі яго –
атрутныя.
...А забралі яго апоўначы...
|
|
